Ukraïnśka Latynka Sproščena Lučukiwka
Ivan Lučuk rozrobyw ne prosto abetku, a pownyj zvid pravyl ukraïnśkoï movy na osnovi latynśkoho alfavitu (Ukraïnśka Latynka. Korotkyj pravopys. Klasyka, 2000 r.).
Nyžče zlehka zminenyj varijant cijeï abetky z 38 znakiw
| A a | B b | C c | Ć ć | Č č | D d | Ď ď | E e |
| А а | Б б | Ц ц | Ць ць | Ч ч | Д д | Дь дь | Е е |
| F f | G g | H h | I i | J j | K k | L l | Ľ ľ |
| Ф ф | Ґ ґ | Г г | І і | Й й | К к | Л л | Ль ль |
| M m | N n | Ń ń | O o | P p | R r | Ŕ ŕ | S s |
| М м | Н н | Нь нь | О о | П п | Р р | Рь рь | С с |
| Ś ś | Š š | T t | Ť ť | U u | V v | W w | X x |
| Сь сь | Ш ш | Т т | Ть ть | У у | В в | Ў, ў | Х х |
| Y y | Z z | Ź ź | Ž ž | Ž ž | ' | ||
| И и | З з | Зь зь | Ж ж | Ж ж | Ь ь |
Do abetky Lučuka dodano literu W i apostrof.
Bukva W peredaje neskladovyj zvuk U (w kyrylyci poznačajeťśa Ў).
Parni mjaki pryholosni peredajuťśa za dopomohoju dijaktryčnyx znakiw nad vidpovidnymy tverdymy.
Pered mjakoju I pomjakšenńa pryholosnoho ne potribno.
Zamisť liter Є, Ю, Я vykorystovujuťśa kombinaciï JE, JU, JA, jakščo ci bukvy peredajuť jotovani holosni, i litery E, U, A, jakščo ci bukvy pomjakšujuť poperednij pryholosnyj. Mjakisť cyx pryholosnyx peredajeťśa vidpovidnoju literoju. U vypadkax, koly treba pomjakšyty tverdu pryholosnu, u jakoï nemaje parnoï mjakoï litery, vykorystovujemo apostrof, napryklad, u slovax b'udžet, sv'ato, uzbičč'a toščo.
Afrykaty Дж, Дз, Дзь peredajemo kombinacijamy liter Dž, Dz, Dź.
Literu Щ, jaka poznačaje dvi fonemy, peredajemo kombinacijeju Šč.
Apostrof dľa poznačenńa jotovanosti pisľa pryholosnoho A, E, U ne potriben.
Fakuľtatywno možna vykorystovuvaty literu Ï.
Otakyj rozźava
I. Malkovyč za S. Maršakom
Žyw sobi rozźava, livi dveri sprava...
Z ranku vin xuteńko wstaw, pidžaka wďahaty staw,
Šusť rukamy w rukavy - zjasuvaloś, to štany.
Otakyj rozźava, livi dveri sprava.
Wbraw soročku vin, odnak, wsi kryčať jomu: "Ne tak!",
Oďahnuw paľto, prote, znow kryčať jomu: "Ne te!"
Otakyj rozźava, livi dveri sprava.
Pospišajučy w dorohu, rukavyčku wzuw na nohu,
Nu a zamisť kapeľuxa naťahnuw vidro na vuxa.
Otakyj rozźava, livi dveri sprava.
Tramvajem trydćať tretim vin ïxaw na vokzal,
I dveri vidčynywšy, do vodija skazaw:
"Šanownyj tramparamparam, ja ščoś xotiw skazaty Vam,
Ja siw ne w toj aj-jaj tramzal nehajno treba na vokzaj!"
Vodij pereľakawśa i na vokzal podawśa.
Otakyj rozźava, livi dveri sprava.
Oś bižyť vin do kawjarni, ščob kvytky kupyty harni,
Dali hľańte na rozźavu, mčyť kupľaty w kasu kavu.
Vybih vin až na peron, tam stojaw odyn vahon.
Pan rozźava w ńoho wliz, sim valiz tudy zanis,
Prymostywśa pid viknom, taj zasnuw solodkim snom.
Z ranku - huľk! "Ehej!" - hukaje - "Ščo za stancija?" - pytaje,
Čemnyj holos vidpoviw: "To je slawne misto Ľviw".
Šče pospaw, až sxodyť sonce, znow pohľanuw u vikonce,
Bačyť, znow stoïť vokzal, zdyvuvawśa i skazaw:
"Ščo za misto ce, Boľaxiw, Kolomyja čy Baťaxiw?"
Čemnyj holos vidpoviw: "To je slawne misto Ľviw".
Šče sobi pospaw z hodynku, znow pohľanuw na zupynku,
Bačyť, znow stoïť vokzal, zdyvuvawśa i skazaw:
"Ščo za stancija cikava, Kyïw, Zmiïw čy Poltava?"
Čemnyj holos vidpoviw: "To je slawne misto Ľviw".
Tut vin kryknuw: "Ščo za žarty? Žartuvaty tak ne varto.
Wčora ja u Ľvovi siv, a pryïxaw znov u Ľviw?.."
Otakyj rozźava, livi dveri sprava.
Svičečka bukvy "Ï"
I. Malkovyč
Xaj ce možlyvo i ne najsutťeviše
ale ty dytyno
poklykana zaxyščaty svoïmy dolońkamy
kryxitnu svičečku bukvy "ï"
a takož
vyťahnuwšyś na paľčykax
oberihaty miśačnyj serpyk
bukvy "є"
ščo zrizanyj z neba
razom iz nytočkoju
bo kažuť dytyno
ščo mova naša -solowïna
harno kažuť
ale zaťam sobi
ščo kolyś
možuť nastaty i taki časy
koly našoï movy
ne bude pamjataty
naviť najmenšyj
solovejko
tomu ne možna pokladatyśa
tiľky na solowïw
dytyno.
Volodymyr Svidzinśkyj
Umruť i nebo, i zemľa,
Zamowknuť holosy pryrody,
I, nabihajučy zdaľa,
Ne buduť pľuskaty vody.
Wse, ščo roste, zorije, paxne,
Bezmownyj xolod požere,
I zloba bez ľudej začaxne,
I smerť bez zdobyči pomre.
Ta ja xotiw by ujavyty,
Sered svoïx ostannix mrij,
Ščo ty doviku budeš žyty,
O, bujnyj vitre stepovyj!
Tvoje ne styxne trembitanńa;
Ty w moroku, sered ruïn,
Lunoju dawńoho zmahanńa
Wse powtoŕatymeš odyn
Slova poetiw prozorlyvyx,
Uboľuvaľnykiw zemnyx,
Blahanńa ïx piseń žurlyvyx,
I skarhy, i prokľony ïx.
17 žovtlńa 1940 r.